Pedro Lemebel

Pedro Lemebel najvažniji je queer pisac Latinske Amerike 20. stoljeća i uopće. Nacionalnu i međunarodnu slavu stekao je višestrukim životnim ulogama, od čileanskog pisca (esejista, kroničara i romanopisca), umjetnika performansa i queer aktivista do ikone književne, kulturne i popularne scene. Rođen je 21. studenoga 1952. u siromašnoj četvrti Santiaga, u obitelji pekara Pedra Mardonesa Paredesa i Violete Lemebel. Kasnih osamdesetih uzeo je majčino prezime, Lemebel. Pohađao je industrijsku srednju školu za stolariju i kovani metal, a diplomirao na Umjetničkoj školi Sveučilišta u Čileu, nakon čega je kratko radio kao nastavnik umjetnosti u srednjoj školi, odakle je otpušten pod pretpostavkom homoseksualnosti.  
Lemebelove kronike s vremenom je primijetio književni establišment u Čileu, posebno nakon što je njegov rad počeo zagovarati njegov sunarodnjak Roberto Bolaño, koji je Lemebela nazvao “najvećim pjesnikom moje generacije, iako ne piše poeziju”. Bolaño je pomogao da se zbirka Lemebelovih radova pojavi u Španjolskoj (1999.). Bila je to prva Lemebelova međunarodna publikacija. Iste godine dobio je Guggenheimovu stipendiju, a sa širim čitateljstvom i sve većim znanstvenim interesom za njegov rad uslijedile su nove počasti: Harvard i Stanford održali su konferencije o njegovu radu, a 2013. dobio je prestižnu čileansku nagradu José Donoso, čime se svrstao uz bok književnim velikanima kao što su Beatriz Sarlo, Ricardo Piglia i Diamela Eltit. Nominiran je 2014. za čileansku Nacionalnu nagradu za književnost. Lemebel je kao pisac najpoznatiji po svom romanu iz 2001. Moj nježni toreadore, koji je 2005. preveden na engleski pod naslovom My Tender Matador i za kojim su uslijedili i prijevodi na druge jezike, francuski, talijanski itd. Godine 2020. na osnovi njega snimljen je hvaljeni film čileanskog redatelja Rodriga Sepúlvede. Umro je od raka grla 23. siječnja 2015. u Santiagu.